Γόνατο με γόνατο εμείς και με αφήνεις να σ’ αγγίξω όπως ακουμπάς δίπλα μου το ποτήρι νερό, για να σε δω με τα χέρια να τραβάς τον Ηνίοχο να ανατριχιάζω με σηκωμένες τις παλάμες, πρόσεξες ότι έρχομαι. Ολοένα η οικογένεια μου φθίνει αγωνιωδώς με σκοινί τραβηγμένο μέσα από την σκούνα της θαλάσσης. Σπασμένα φωνήεντα δένουν το κεφάλι του ηρωϊκού Αλόγου και ο αέρας τριγυρίζει στο χώμα που αφήνει ο καλπασμός. Ο περίπατος μου ήταν ο συλλογισμός μου για εσένα. Δεν πιάνει και δεν εξερευνά τον χώρο. Ούτε την αλύπητη ακτή, να συνδυάζει όλη την αναδίπλωση του δύτη μες τον μεθυσμένο βυθό. Τα εξαρτήματα του ψαρέματος στην βάρκα στο Μικρολίμανο είναι από εμάς για εμάς, μιλώντας για το ξύλο του δέντρου με τις πτυχές του, εκεί όπου αρχίζει η αποκαθήλωση της μητρός μου στο πεταχτάρι και στο καλαμίδι της περίπτωσής της. Με κουβαλάς από βραχάκι σε βραχάκι σα βάτραχο χωρίς ύφος μόνον με το κεφάλι χαμηλωμένο να μην φαίνονται τα δακρυσμένα μάτια, μονάχο του το ύψος να λυγίζει. Σουλουπώνεται το πρωτόπειρο δελφίνι για να με ταξιδέψει μες τον γυαλό. Παράξενο πώς, αλλιώς οφείλω ό,τι είμαι σε εκείνον και τα βλέμματα που με μεγάλωσαν με προστασία στο πατρικό μου σπίτι στο οποίο έζησε και εκείνος όταν μεγάλωνε και σε ενήλικη ζωή αποφάσιζε ότι δεν τον σήκωνε ο αέρας πια και απέφυγε την νοοτροπία της πατρίδας και έζησε στην Νέα Υόρκη και νωρίς κοιμήθηκε εν Κυρίω χορτασμένος από τη ζωή ενώ εγώ ζώντας στα αντρικά του ρούχα από το πολύ βύσσινο και η-δύοσμο στον Κήπο με τα κίτρα της οικειότητάς μας στο γνώριμο χαιρετισμό από τα πλεούμενα μακριά. Έτσι ξανα-δοκίμαζα την ηρεμία της μονοκατοικίας μου στο χωριό αλλά και το διαμέρισμά μου στο αστικό περιβάλλον όπου εργαζόμουν ενήλικη πια. Βέβαια βρέθηκα στην παιδική ηλικία με αίσθημα πληρότητας από θαλασσινή αγάπη, πίστης ορθόδοξης και τρόπου βυζαντινού. Με την ερώτηση στο καλοκαίρι, Σάββατα χλώρης ουράνιας;.